ΕΝΩ ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ ΕΚΕΙ (2012 ΕΚΔΟΣΕΙΣ BOOKSTARS)

1.ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ
2.ΕΝΩ ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ ΕΚΕΙ
3.ΔΕΝ ΑΠΕΛΠΙΖΟΝΤΑΙ
4.ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ
5.ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ
6.Η ΣΑΡΚΑ ΣΟΥ ΟΛΗ
7.ΕΞΟΔΟΥ ΕΠΕΤΕΙΟΣ
8.ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ
9.ΠΑΕΙ ΚΑΙΡΟΣ
10.ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ
11.ΑΤΙΤΛΟ
12.ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ
13.ΕΤΣΙ
14.ΠΟΘΟΣ
15.ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ
16.ΑΝ
17.Η ΒΡΟΧΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ
18.ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ
19.ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΩΙΝΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
20.ΟΥΡΑΝΟΓΡΑΦΙΑ
21.ΠΡΩΙΝΗ ΟΜΙΧΛΗ
22.ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ
23.ΤΑ ΞΕΝΑ ΔΕΡΜΑΤΑ
24.ΧΙΛΙΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ
25.ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΒΗΜΑ
26.ΣΚΙΕΣ
27.ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΩΝ ΜΑΛΛΙΩΝ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ-ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΠΕΤΗΣ 

Μπορείτε να το βρείτε στα βιβλιοπωλεία 
των εκδόσεων bookstars (στο 
τηλέφωνο 2108072643),στο e-shop και e-book και 
σε ολα σχεδον τα ηλεκτρονικα βιβλιοπωλεια

==================================



ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ

Όχι πως ήτανε να έρθεις ,

αλλά εκείνο το βράδυ

τα παράξενα μονοπάτια των λέξεων

με οδήγησαν σε έναν τόπο συνάντησης

μυστικό ,

και όχι πως ήτανε να έρθεις

ή πως θα σε άγγιζα με την ανάσα μου ,

αλλά εκείνο το βράδυ

όλα τα πρόσωπα ήταν το πρόσωπό σου

και δεν υπήρχε τίποτε άλλο για να κατονομάσω

μες στο σκοτάδι ,

και όχι πως ήτανε να έρθεις

αλλά πως ήρθες ,

σαν ένα υπέροχο ποίημα στο δέρμα μου επάνω

από ένα σου χάδι

στο σώμα ,στα σπλάχνα ,στο αίμα μου μέσα

εκείνο το βράδυ.....

Βασίλης Κουστούδας

εκείνο το βράδυ

============================

ΕΝΩ ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ ΕΚΕΙ



Και ενώ εσύ δεν ήσουν εκεί,
είδα να σε ορίζουν μανιασμένες θύελλες
και κύματα μιας άγριας θάλασσας
να πλέκουν γαλαξίες στα μαλλιά σου,

κι είδα τρικυμίες μέσα στην ψυχή σου
που με ναυάγησαν σε όλους τους ωκεανούς
του απέραντου,

είδα τα αστρικά φαντάσματα
των ανθρώπων να με κοιτούν με απορία,
τον κόσμο ολόκληρο μέσα στα μάτια σου
τον είδα να πεθαίνει και να ανασταίνεται,
με μιαν ανάσα, με ένα τίποτα,
και ενώ εσύ δεν ήσουν εκεί,
με κάθε τρόπο σε ένιωσα

και μέσα σε ένα θλιμμένο όνειρο γεύτηκα
την ανελέητη μοναξιά
των ξεχασμένων θεών,
των πεθαμένων ανθρώπων…

Και ενώ εσύ δεν ήσουν εκεί,
είδα τη μορφή σου υγρή να πνίγεται
μέσα στις αργές μεταμορφώσεις της

και άγριες τρικυμίες να πλέκουν
τα χίλια μαύρα σύννεφα πάνω στα βλέφαρα σου
και αστρικά παράδοξα να γεμίζουν τρυφερά
τις ατελείωτες νύχτες μου,

και ενώ εσύ δεν ήσουν εκεί,
ένιωσα μέσα μου βαθιά την αγάπη να με
πλημμυρίζει…..


Βασιλης Κουστουδας

==============================

ΔΕΝ ΑΠΕΛΠΙΖΟΝΤΑΙ



Δεν απελπίζονται ποτέ τα χέρια μου
πάνω σ’αυτό το σώμα,

δεν έχουν μνήμες απ’το παρελθόν,
δεν έχουν τύψεις,

με τις πνοές των άλλων επαφών
δεν αναπνέουν,

δεν λογαριάζουν τις τριβές,
δεν έχουν λύπες,

δεν απελπίζονται ποτέ τα χέρια μου αυτές
τις νύχτες,

όταν με δάχτυλα που τρέμουν από έρωτα
σε αγγίζουν,

όταν στο δέρμα επάνω τους ορίζουν
τις χαραυγές των φιλημάτων,

όταν ξυπνώντας το πρωί μόνο τις σκιές σου ακουμπάνε -
και πάντα λείπεις απ’τα ονειρεμένα χάδια -

δεν απελπίζονται ποτέ κι όλα τα βράδια
με δάχτυλα φανταστικά το σώμα σου αγγίζουν...





β.κουστουδας



===============================



ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ



Την γεύτηκα λοιπόν όπως την ήθελα ,
γυμνή την έσυρα στην επιθυμία….

Εγώ ,ο απόγονος των χειρότερων βαρβάρων ,

τώρα για ακόμα μια φορά την κομματιάζω ,
την εκποιώ ,

τώρα για πρώτη φορά την αγαπώ…..



β.κουστούδας




=============================

Έρωτας και θάνατος


Νιώθω συχνά μούσα μου
να με καλείς ,

και ίσως τότε λησμονώ
η¨ ίσως να θυμάμαι ,

και ως κύμα αναδύομαι
στου έρωτα τους
στίχους ,

σε απαγγελίες που ιστορούν
στις τραγικές
τους ώρες ,

παραλυσίες των θνητών
από θανάτων ήχους!




β.κουστούδας



=========================


Η ΣΑΡΚΑ ΣΟΥ ΟΛΗ
(Στον Κωστή Μοσκώφ)


Μείνανε μοναχά οι σκιές τώρα πια αγαπημένη μου..

Μέσα στον τόσο θόρυβο ανέλπιστα άκουσα
κάποτε τις κραυγές σου!

Μα αδειάζει πια ,η σάρκα σου όλη,
μέσα στις πιθανότητες και τις στατιστικές.

Αν είναι να υπάρξουμε έξω από τον
έρωτα ,
τι μπορούμε να περιμένουμε πια ;

Μια γαμημένη κόλαση ,
μια ευτυχία που την πηδάνε όλοι ,

μια λέξη χωρίς γράμματα ,
μια τελειωμένη υπόθεση
δίχως κανένα θέμα ,
δίχως κανένα ανάθεμα !

Ευλογημένη ας είναι η στιγμή που σε ανάσανα…

Ηρθες λοιπόν ξαφνικά
για να σπείρεις τις θύελλες που θα με εξοντώσουν ,

ήρθες έχοντας τους κατακλυσμούς
πάνω στα χείλη σου ,

σαν αδυσώπητη μοίρα ,
γυμνή
μέσα στα υπέροχα ενδύματα σου ,

ερεθισμένη ,
να στάζεις
ολάκερη την ψυχή μου ανάμεσα στα πόδια σου…

Η σάρκα σου όλη και τα κομμάτια της καρδιάς μου
χωρίς καμιά αιτία
πήδηξαν από τους ψηλότερους ορόφους

και άπλωσαν σαν ένα θεσπέσιο άρωμα
την ερωτική υποψία πάνω στους
δρόμους των ανθρώπων…

Η σάρκα σου όλη μια φλογισμένη κόλαση ,
η σάρκα σου όλη φωτιά πάνω στα χείλη
και τα ξενύχτια μου,

η σάρκα σου όλη μια αδυσώπητη μοίρα ,
γυμνή
μέσα στα υπέροχα ενδύματα της ,

ερεθισμένη ,
να στάζει
ολάκερη την ψυχή μου ανάμεσα στα πόδια της……





β.κουστούδας



==================================


ΕΞΟΔΟΥ ΕΠΕΤΕΙΟΣ




Τόσo παράξενα φεγγάρια
τόσο μεγάλη η προσμονή

τόσο που μες στα δυο της χέρια
χωρέσανε όλα τα αστέρια

και του κορμιού μου οι σπαραγμοί 

τόσο που η θλίψη έχει τόπο
και το άπειρο έχει χαθεί

τόσο που ζώντας με ένα χάδι
μια τρυφερή αναβολή

σε κάθε ασήμαντό μου βράδυ
σε κάθε ανώφελη κραυγή

αχ! νιώθω παράφορα και λιώνω
του ανθρώπου τον αιώνιο πόνο

μέσα στα ψεύτικα φεγγάρια
μες στην νεκρή του προσμονή

τόσο που η θλίψη έχει πια τόπο
και το άπειρο έχει χαθεί.....





β.κουστούδας
(06/12/2011)




================================



ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ




Την άγγιξα μονάχα με την σκέψη μου ,

σαν ένα χάδι τρυφερό που τρέμει επάνω της
και ύστερα χάνεται στην ενοχή
και σβήνει ,

και μες στην ψευδαίσθηση αυτή

που έπλασα με προσμονή

το αθέατο μου μυστικό

ως νά΄τανε από ύλη ,

έζησα μια ολόκληρη ζωή
σαν ένα δάκρυ από βροχή ,

στο πρόσωπο ,στα μάτια της ,στα χείλη ....




β.κουστούδας
(31/08/2011)

=====================================



ΠΑΕΙ ΚΑΙΡΟΣ



Πάει καιρός και μου'λειψε η ηδονή
η γεύση των υπέροχων σωμάτων

τα χάδια και οι αναστεναγμοί
οι οσμές των ολάνθιστων δερμάτων

πάει καιρός και στέγνωσα
και το κορμί μου αδειανό είναι από πόθο

μα υπάρχουν βράδια
σαν από κάποια μυστική ζωή

που μέσα μου βαθιά ακόμα υγραίνομαι
και νιώθω....




β.κουστούδας
πάει καιρός (20/04/2011)


αφιερωμένο στον ντίνο χριστιανόπουλο


=====================================


ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ




Ας μιλήσουμε λοιπόν για την αγάπη ,
ας μιλήσουμε για την βροχή……
Τα πτώματα είναι πτώματα των ψυχών.

Καταραμένη μες στα αμέτρητα κομμάτια της
η ζωή
τώρα πια εκπορνεύεται…

Τη βλέπω ήδη που παζαρεύει την τιμή
στις αγορές του εφήμερου ,
γλείφοντας τα αρχίδια ενός καυλωμένου
θανάτου ,

να εκσπερματώνει τις τρομερές της επιθυμίες
πάνω σε όλα τα σώματα ,
πάνω σε όλα τα ανταλλάγματα ,

και οι σκιές της να τρέφονται ανελέητα
απ’τα δικά μας σκοτάδια….

Κι αν ποτέ φιλιόμαστε είναι για να γλείψουμε
τους ακρωτηριασμούς μας ,
είναι για να αιμμοραγήσουμε
ο ένας μέσα στον άλλο
και οριστικά να πεθάνουμε!

Νομίζω πως έχουμε εθιστεί τόσο πολύ στις
περικοπές ,
που είμαστε έτοιμοι να αγαπηθούμε με δόσεις!

Θα είμαστε τόσο ευτυχισμένοι
κάτω από τα γραμμάτια μας ,
θα έχουμε μια ζωή κάτι για να ξοφλήσουμε….

Τα πτώματα είναι πτώματα των ψυχών
και η ζωή ολάκερη τώρα πια εκπορνεύεται ,
μετρώντας με χυδαιότητα τα τρέχοντα επιτόκια της!

Ας μιλήσουμε λοιπόν για την αγάπη ,
ας μιλήσουμε για την τιμή ,

για μια γαμημένη γενική ευδαιμονία
για μια μονάχα μοναξιά.......





β.κουστούδας

===============================

.........................




Πως ένα ποίημα αντάξιο του
έρωτα να γράψω,

ποια είναι η οσμή των λέξεων
και ποιο είναι το χρώμα,

η γεύση των μοναδικών φιλιών
στο υπέροχό της στόμα,

πως να μου δώσει η ποίηση
ότι η ζωή μου αρνήθει,

δίχως τα χάδια που ξυπνούν
το δέρμα από τη λήθη

τον σπαραγμό που απλώνεται
στο στερημένο σώμα

ποια να΄ναι η οσμή των λέξεων
και ποιο να΄ναι το χρώμα;





β.κουστούδας
άτιτλο (7/4/2011)




====================================


AΥΤΑΡΚΕΙΑ 



Η αγάπη που ξεχύθηκε από παντού 
κατέλαβε όλο τον χώρο 
και γίνηκε ένα με τον χρόνο ,

ταξιδευτής και ναυαγός
με μνήμη και διάρκεια

η αγάπη

κάποτε γέννησε τον πόνο

και ο πόνος γέννησε όλα τα πράγματα.

Τώρα δεν ωφελούν τα κλάματα
και δεν με ορίζουν οι στιγμές

τώρα πεθαίνω πια με επάρκεια
επάνω σε όλες τις σιωπές

τώρα δεν σβήνουνε τα δράματα
και δεν συγκλίνουν οι γραμμές

στων σκοταδιών μου την διαύγεια
χαράζουνε όλες οι αυγές

και η μοναξιά

να απλώνεται στα τραύματα

με όλα τα αίματα,
με όλα τα δάκρυα ,

στην γαμημένη μου αυτάρκεια

χωρίς αγάπη ,χωρίς θαύματα ,

ο πόνος γέννησε τα πράγματα……




Βασίλης Κουστούδας
25/10/2012



==================================



ΕΤΣΙ



Έτσι που όλα τα γεύτηκα
από των ανθρώπων τις ηδονές ,

κι έτσι που όλος ξέφτισα
και έχω παντού κλωστές ,

έτσι στον πόνο στέγνωσα
από όλες τις βροχές

και μες στις λέξεις χάθηκα
και μέσα στις γραμμές ,

και μες στο χρόνο που έπλεξα
τις όποιες μου ρωγμές ,

έτσι που όλος πέθανα
χωρίς περικοπές ,

ίδιος σα νά'μαι σήμερα
και ίδιος σα νά'μουν χθές .....




β.κουστούδας (30/05/2011)


============================



Σεπτέμβρης




Τούτες τις μέρες που μάταια αναζητώ
πάνω στα χείλη μου την γεύση των χειλιών σου ,

και είναι όλα πια νεκρά
και κατεβαίνει με οργή η μαύρη ανάσα

και χάνονται απ'το σώμα μου
το δέρμα και τα μέλη ,

σαν ένα κλαδάκι που απόμεινε γυμνό ,

τις μέρες του Σεπτέμβρη αυτού φυλλοροώ ,

τις μέρες τούτες που σαπίζω , σ'αγαπώ !



βασίλης κουστούδας
21/09/2011

================================



ΑΝ



Αν εγώ ,
δεν είδα απόψε την ζωή μου 
μέσα στα μάτια σου ,

αν εγώ , 
δεν ένιωσα απόψε 
την καυτή την ανάσα σου ,

αν εγώ ,
που στο δέρμα σου επάνω κοιμήθηκα

που μέσα απ'το είναι σου απόψε
μονάχα γεννήθηκα ,

αν εγώ ,
που στέκομαι τώρα εδώ

και το άπειρο κοιτάω κατάματα ,

αν εγώ που πεθαίνοντας ζώ

και μαζί μου πεθαίνουν και ζουν οι ελπίδες,

αν εγώ

μέσα στο σώμα αυτό θα χαθώ
και οι φλέβες μου γεμίσουνε μνήμες ,

τότε εγώ ,

όπως το αίμα γλυκό
στην διψασμένη μου ύλη ,

θα στάξω να πιιώ ,μια στάλα ζωής

στα δυο σου υπέροχα χείλη !!!




βασίλης κουστούδας



===============================



Η ΒΡΟΧΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ



Στο αδειανό μου δωμάτιο
οι σκιές που γλιστράνε,

οι φωνές που σωπαίνουν
και οι μνήμες που φέρνουν

στα δυο μου χείλη που τρέμουν
τα υγρά σου φιλιά ,

οι στιγμές που αφήνουν
στο παράθυρο επάνω,

την ζωή μου που σβήνει ,
την ζωή μου που χάνω,

στις ημέρες που στάζουν
με την βροχή της σιωπής,

στ'αδειανό μου δωμάτιο
η ζωή που είναι κάπου

στις ρωγμές της ψυχής μου,
στις σταγόνες που πέφτουν,

σαν φιλιά του θανάτου...



Βασίλης Κουστούδας




==========================



ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ



Ας κρατήσω για πάντα μέσα μου
την εικόνα αυτή
κι ας φανταστώ πως με συντροφεύεις

μέχρι το τέλος του δρόμου
μέχρι το τέλος των απελπισμένων διαστάσεων
σε έναν κόσμο απόλυτα εξαντλημένο
μες στη σιωπή

χωρίς τα ύψη του
χωρίς τα ατέλειωτα βάθη του
χωρίς τις απέραντες γραμμές του
χωρίς κανένα μέγεθος!

Μια μοναχά τελεία νά'ναι αρκετή
για τη ζωή......

Ας φανταστώ πως με συντροφεύεις
μέχρι την επόμενη στροφή
μέχρι εκεί που τελειώνουν όλες οι διαδρομές
όλες οι ανώφελες ελπίδες

πως μπορώ ακόμα να τρέχω δυνατά
έχοντας ανέμους στα χείλη
και τα πνευμόνια μου

πως είναι άνοιξη
και είμαι γεμάτος πληγές από τον έρωτα σου

κι ας κρατήσω για πάντα μέσα μου
την εικόνα αυτή!

Ένα σου χάδι μοναχά θά'ναι αρκετό
για τη ζωή......




β.κουστούδας



=================================

ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΩΙΝΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ



Όλα τα πρωινά του κόσμου ξημέρωσαν σήμερα….
Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια σπαρακτική αυγή;

Είναι τόσο σημαντική ,τόσο απρόσιτη ,τόσο αρκετή…

Η αγάπη με συναρπάζει ξανά και αυτό είναι
ότι περισσότερο θα μπορούσα να έχω
από τα υπέροχα δώρα του θεού…

Η ζωή φαντάζει τόσο παράξενη ,
κάτω από τούτη την επιδρομή του φωτός ,
σα να μην μπορεί να υπάρξει ,σα να μην μπορεί να βιωθεί….

Κι ο έρωτας μέσα από το θάνατο της νύχτας χαράζει ξανά,
ανίκητος πάνω στις καινούργιες αιμορραγίες του ,
γεννημένος από το τίποτα ,προορισμένος για τα πάντα…

Όλα τα πρωινά του κόσμου ξημέρωσαν σήμερα,
όλα τα πρωινά του κόσμου μου θυμίζουν εσένα……





β.κουστούδας




================================






Ουρανογραφία




Σε είδα πολλές φορές εξαντλημένη
ανάμεσα σε μανιασμένους ανέμους,

και ουρανογραφίες αλλόκοτων αστεριών
πάνω στις νύχτες σου χάραζαν τα δρομολόγια ,

και με τα όνειρα σου να ακουμπάνε τρυφερά
πάνω στους πλανήτες μου

σε είδα πολλές φορές να στέκεσαι δίπλα στον ήλιο ,
σε αυτή τη μαγική θάλασσα των αστερισμών ,

να γεμίζεις την καρδιά μου με τρελούς ανθούς
και νά΄σαι ένα υπέροχο στολίδι
μεσα στα κατάπληκτα μάτια μου….

Σε είδα πολλές φορές εξαντλημένη
πάνω στις ουρανογραφίες μου ,

με τα δάχτυλα σου να ακουμπάνε γλυκά τα δάχτυλα μου,
αναζητώντας μέσα από την τυχαία επαφή
τα υγρά χάδια της ύπαρξης,

σε είδα πολλές φορές σαν μια παράξενη λάμψη
να γεμίζεις με μαγικούς ουρανούς το απέραντο,

και νά’σαι ένα υπέροχο φως
όπου η τρυφερότητα και το πάθος
συναντιόνται,

μυστικά από των άλλων ανθρώπων τα βλέμματα….





β.κουστουδας


=============================




Πρωινή ομίχλη




Μην πας πιο μακριά από εδώ ,
θα εξαντληθείς….

Μπορείς τώρα πια απλά να με πλανέψεις ,
να είμαι το σπάνιο απόκτημα σου ,

μα άφησε με επάνω σου να σβήσω

γιατί τόσα βραδιά αλόγιστα με ξόδεψες,

άφησε με να χυθώ με όλο το αίμα μου
πάνω στην έρημη ψυχή σου ,

να έρθω αθόρυβα
σαν πρωινή ομίχλη μες στα μάτια σου ,

στα ιδιαίτερα δωμάτια σου ,

σαν ψίθυρος νυχτερινών φιλιών
στις άκρες των χειλιών σου……

Μην πας πιο μακριά από εδώ ,
θα με προδώσεις ,
θα προδωθείς…..

Μπορείς τώρα απλά να με σκοτώσεις ,
να είμαι το νεκρό απόκτημα σου ,

μα άφησε με τώρα πια επάνω σου να σβήσω ,
μες την πυκνή ομίχλη να χαθώ,

σαν ψίθυρος νυχτερινών φιλιών
στις άκρες των χειλιών σου ,

κι αλόγιστα να ξοδευτώ
στην γλύκα των στομάτων ,

για μια στιγμή ,για μια ζωή ,

να αφουγκραστώ μες στην σιωπή,

τους βραδινούς βηματισμούς των φαντασμάτων….






β.κουστούδας




======================================



ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΒΗΜΑ




Και στου κορμιού το σπάραγμα
και στων χειλιών το κρίμα

το είναι μου ολάκερο
ζητά να αφεθεί 

σέρνει η ζωή μου με στοργή
το τελευταίο βήμα 

πριν μέσα μου για πάντοτε
ο χρόνος γκρεμιστεί

και στα ερείπια των στιγμών
είναι μαζί μου

μου δίνει θάνατο με ένα της φιλί

έλα ψυχή μου
να πνιγείς στο αγριεμένο κύμα

για του κορμιού το σπάραγμα
για των χεριών το άγγιγμα
για των χειλιών το κρίμα....





βασίλης κουστούδας
το τελευταίο βήμα
22/01/2011

=====================================

ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΩΝ ΜΑΛΛΙΩΝ




Όταν βγήκα στο δρόμο,
περπατούσα έχοντας μια συγκεχυμένη άποψη γύρω από το χρώμα των μαλλιών σου…

Για το προηγούμενο βράδυ το μόνο που θα μπορούσα να πω με σιγουριά,
ήταν πως πέρασε,
καθώς ένιωθα τον ήλιο πάνω μου
καυτό.

Ένας έρωτας πεθαμένος και πικρός
με προσπερνούσε αδιάφορα και η παράξενη δίποδη ράτσα βογκούσε απελπισμένη κάτω από το βάρος της υποχρεωτικής εργασίας.

Ο χώρος απλωνόταν μπροστά μου πάνω σε αραχνιασμένες πνοές δαιμονικών,
κάτι που έμοιαζε ωστόσο φυσιολογικό μετά
τα τόσα χρόνια γαμημένου πολιτισμού.

Η ατμόσφαιρα γύρω μου ήταν ασφυκτική
και τσιμεντένιες ζωές σάρωναν την αιωνιότητα,
θλιμμένες σάρκες που είχαν αγγίξει το τίποτα
και το τίποτα τις είχε αγγίξει,
μου χαμογελούσαν ανυποψίαστα,
σχεδόν γλυκά….

Ήταν μια ανυπόφορη άνοιξη…

Η ψυχή μου ωστόσο ήταν ακόμα εκεί,
καρφωμένη στον ήλιο,
παραδομένη στις μικρές της προσδοκίες,
αντικειμενικά νεκρή.

Όταν αργότερα πέθαινα,
αυτή βρισκόταν ακόμα εκεί,
σα να μου είχε χαριστεί για πάντα από τους θεούς που ορίζουν το χρόνο.

Κι όταν βγήκα σε εκείνο το δρόμο,
τη μέρα που μου αφαιρέθηκε η ζωή
και κάποια άλλη ζωή μου δόθηκε,
περπατούσα έχοντας μια συγκεχυμένη άποψη
γύρω από το χρώμα των μαλλιών σου…..

Και τότε ξαφνικά το ‘νιωσα πως υπάρχεις,
πως από πάντα υπήρχες,

όταν βγήκα σε εκείνο το δρόμο,
που είναι όλοι οι δρόμοι μαζί,
ήξερα βαθιά μέσα μου πως από κάπου έρχεσαι...



βασίλης κουστούδας