ΤΑ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ (2006-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΠΑΝΙ)

Εγγύς μεν ή ση περί
πάντων λήθη,
εγγύς δε ή πάντων περί σου λήθη.




ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ






=================================

ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΑ

Δεν με βαραίνουν πια

παρά μονάχα σαν τελείες,

οι ιδιωτικές μου συντριβές!

Χωμάτινες ή φτερωτές

της μνήμης μου διαδρομές,

σαν πεθαμένες τέμνονται

στην ίδια ιστορία.

Και δίχως να είναι πουθενά,

δίχως να υπάρχουν κάπου,

σκιές απ΄τα σκοτάδια μου

σαν μια χορογραφία,

 γεωμετρικά συνθέτουνε

 τους κύκλους του θανάτου!

   
=========================

ΤΟ ΠΟΡΦΥΡΟ ΜΟΥ ΠΤΩΜΑ

Απλώθηκαν ξανά μπροστά μου

οι ταξιανθίες μιας ευτυχίας ανυπεράσπιστης,

χωρίς οσμή και ιστορία,

μοριακές

ολάνθιστες πληγές από τον έρωτά σου!

Και πέρα από τους ουρανούς συννέφιασε

των πόθων μου η γλυκιά αιμορραγία,

έτσι που πάνω απ’τη σιωπή

                                           με ύψωσε το χώμα’

και μες τα σμήνη των ανωφελών

ρευστό σαν μια υπεκφυγή

μου έδωκε κάποια ζωή

                                           το πορφυρό μου πτώμα.

========================================

ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ

Πρέπει να πεθαίνει λοιπόν κανείς

χίλιες φορές,

για να μπορέσει να ζήσει!

Είναι που καθημερινά συντρίβεται

κάτω από την  πρωινή  πλήξη των

παρατηρητών,

αφήνοντας τους ανθρώπους και τα

πράγματα να απομακρύνονται

σαν θλιβερές διαδρομές απ’τη ζωή του,

κι αγγίζοντας του χρόνου τα υπόλοιπα

με δάχτυλα ξένων χεριών.

Αχ! τόσα μέλη παρατημένα στην αβεβαιότητα,

τόσα χάδια εγκαταλελειμμένα…….

==================================

ΣΑΝ ΠΙΘΑΝΗ ΠΛΗΓΗ

Μες σε μια θάλασσα αριθμημένων ηδονών,

χωρίς καμιά ζωή

κι ακόμα

χωρίς κανένα θάνατο αφέθηκα ….

Σαν πιθανή πληγή των ακεραίων

εγώ

ένας αριθμός φανταστικός

στο εφικτό προστέθηκα….

Σε ποιά τελεία τώρα κατοικώ;

Στου σύμπαντος σε ποιά γωνιά

είμαι ταριχευμένος;

Σμήνη πουλιά

και απέραντοι ουρανοί

κι ότι μπορεί να γεννηθεί

απόψε σαν πεθάνει ,

δεν θα΄χει απάντηση καμιά ΄

και μες τη ματαιότητα θα με αφήσει πάλι!

====================================

ΤΑ ΑΡΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ

Πόσο απρόσμενα που χάθηκα!

Πόσο μακριά απ’τη ζωή

με πήγανε οι μέρες της ζωής μου!

Μα δεν το ήξερα ,

δεν το κατάλαβα ποτέ

πως ήτανε να ζήσω.

Κι όλοι εκείνοι οι θησαυροί ,

οι ηδονές ,τα αρώματα των ουρανών ,

τα χάδια της τα ερωτικά

στη σάρκα μου επάνω,

δεν τό’ξεραν

δεν το κατάλαβαν ποτέ  

πως ήταν να πεθάνω!

================================

ΕΝΤΡΟΠΙΑ

Καθώς που ξεθωριάζουνε οι μνήμες στη ζωή μου,

παράξενα εμφανίζονται σημεία  χρωματισμένα

στους ουρανούς και λάμπουνε , σα να καλούν την άθλια ψυχή μου

σε διαστημικά ταξίδια στοιχειωμένα.

 Τις νύχτες που ανοίγουνε ολάνθιστες ρωγμές

 στο σώμα και στα όνειρα που είναι παροπλισμένα ,

 θαρρώ πως αφουγκράζομαι πουλιών πνιχτές  κραυγές

 που σαν ελευθερώθηκαν πετούνε μανιασμένα!

 Παράξενα  τότε ανέρχομαι με αέρινους λογισμούς,

 βαρύτητες μοναδικές  στον άκρατο σφυγμό μου

 απλώνουνε αιμάτινους  μικρούς  παροξυσμούς

καθώς οι  ηδονές  χυμούς μες στο μυαλό μου.

 Και αδιάκοπα μ`ανεμίζουνε , φωνές ταριχευμένες,

 με ασθένειες ηχητικές  στα σμήνη των γαλαξιών

 φωσφορικά με πνίγουνε σε αγάπες πεθαμένες

φιλιά , από τα στόματα τυχάσπαρτων θνητών.

 Στις άκρες του αδιανόητου σα να`μαι τοξευμένος

 από τη μικρή μου γήινη ασφυκτική τροχιά,

 παλίρροιες συντριπτικές κοιτάζω που μακραίνουν

 των  μεθυσμένων  κομητών τα  αποσιωπητικά  … …

Θαλασσοπόρους διάττοντες να πλοηγούν νεκρούς

ορίζοντες ,που στην άπειρη λευκή πυκνότητας τους,

κυοφορούν σε υδάτινους ακρωτηριασμούς ,

της θλίψης στερεώματα κι ευτυχίες του βάθους.

Φρενίτιδες ασέληνες να αργοκυλούν ανάμεσα

σε διάφανους εκστατικούς φλοιούς αρρωστημένων

ζωών , που σαν λογάριασαν πως λειώνουν μες το ανάθεμα ,

ανθούς οραματίζονται και τάφους ξορκισμένων .

Κι επάνω σε αλχημικών καπνών κυματισμούς ,

που στη φωτιά του αιώνιου παγετού είναι συναθροισμένοι ,

με αστεριών που έσβησαν αντικατοπτρισμούς

μιαν υποψία χρόνια νομίζω πως με πλέει .

Ω ! της ψυχής μου έναστρη , μοίρα μελανιασμένη ,

με υδράργυρους απατηλούς στην μεταμέλειά μου ,

σαν πτώση που στα δέκατα χορεύει φλογισμένη ,

σαπίζεις  κι ανασταίνεσαι μες την θνητή καρδιά μου .

Και τότε σα να βρίσκομαι φρικτά σημαδεμένος ,

απ’τους στραγγαλισμούς του ξένου φονικού ,

απλώνονται φασματικά ,στρατιές καταραμένες ,

οι πολλαπλές μου χίμαιρες στο δέρμα του λαιμού .

 Γεμάτες απ’τα στίγματα ενός αιώνιου φόβου ,

θλιμμένα αναδύουνε οσμές θανατικού ,

μια κόλαση μεθοδικά οι ξέρες τους σαρκώνουν ,

καθώς οι πόρνες οι ψυχές μπουρδέλα του θεού .

Έρποντας οι γραμμές τους άφωνες , πληγές μεταλλαγμένες ,

με αδιάλλακτη υπομονή όρνιων παραταγμένων ,

φαντάζουν σα να σέρνουνε τις χίλιες μολυσμένες

ζωές , που ονειρεύτηκα στην στάθμη των πνιγμένων!

Στην σκέψη μου αγκιστρώνονται νύχια της προσμονής γαμψά ,

μια ζάλη ανεξίτηλη με τύψεις με κυκλώνει ,

πύρινα με ανιχνεύουνε κατακλυσμών φιλιά

ω ! απ’τις φορές που έλαμψες καμιά δεν με τυφλώνει ,

ζωή μικρή , παράφορη ,

των ήλιων των ιδανικών   και των ανθρώπων σκόνη!

==========================================

ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ

Υπάρχουμε οι δυστυχείς

ως μεταστάσεις γκρίζων σαρκωμάτων,

μικρά πρηξίματα στις λέξεις και τα χάδια,

μάταια

ψάχνοντας σε αμμόλοφους σημάδια

θα πορευθούμε

                         με χάρτες οραμάτων.

Υπάρχουμε ως κάποιες μνήμες δανεικές,

ως σκόνες των τυχαίων μας βημάτων,

ως μερικές αμφίβολες ζωές

στα χέρια ανυπέρβλητων θανάτων.

Υπάρχουμε ως  να μην υπήρξαμε ποτές,

ως απώλειες ψυχών κι απώλειες σωμάτων,

φυματικές σιωπές τη νύχτα των θαυμάτων

μας ξέρασαν σε άθλιες ηδονές.

Ας φανταστούμε, λοιπόν, ερειπωμένοι,

τις τελικές κατεδαφίσεις των πραγμάτων,

με τόσες θάλασσες φτηνών συναισθημάτων

το χάραμα θα είμαστε

                                       πνιγμένοι!

=======================================

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Ίσως να είναι μια κραυγή απ’ένα όνειρο

θλιβερό και αρρωστημένο,

ίσως και κάποιο ανάθεμα ψυχής

φυλακισμένης

κάτω από ένα ναυάγιο χρυσού

στο νότιο αιγαίο,

μα πάνω από όλα είναι που πρέπει

τούτη τη στιγμή

κι όχι την άλλη την ουδέτερη ,τη ξένη,

να κλείσεις καλά τα αυτιά σου

έτσι που να μη μπορεί

καμιά φωνή την ύπαρξη σου

να τη σέρνει!

Κι αν είμαι εδώ και σου μιλώ

για κάποια ξεχασμένη Πηνελόπη,

είναι γιατί δεν το μπορώ

το βάρος μιας αβέβαιης επιστροφής,

είναι γιατί το επιθυμώ

να με σκοτώσει

κι επώδυνα να ξοδευτώ

πάνω σε ένα υφαντό που αρνείται να τελειώσει!

Να κλείσεις καλά τα αυτιά σου. Μ’ακούς?

Και να φορέσεις φυλαχτό στο στήθος σου

ένα κομμάτι απ’τη φτέρνα του Αχιλλέα,

για να θυμάσαι πως πιότερο

από τον ένδοξο θάνατο

βαραίνει η ζωή

και πως μνηστήρας της εσύ

ποτέ σου δεν υπήρξες!    

========================

    


ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ

Καθρέφτες που σκορπίστηκαν

γυαλιά θρυμματισμένα,

βαθιές φωνές που σέρνονται

στο υδάτινο μυαλό μου,

ω! λένε πως δεν ήμουνα

παρά μονάχα κύμα,

που στη ζωή με ξέβρασε

το αιώνιο είδωλό μου…

==========================

Σ’ΕΝΑ ΘΛΙΜΜΕΝΟ ΧΑΔΙ

Κι όμως δεν έφυγες ποτέ

από ότι έπρεπε να φύγεις,

και μια για πάντα αφέθηκες

σ’ένα θλιμμένο  χάδι!

Καθώς το χρόνο τώρα διαιρείς,

μάταια ψάχνεις στο σκοτάδι,

έρωτες που ήτανε να ζήσεις

όνειρα που ήτανε να δεις!

              

 

=====================================

 

Ο ΝΕΚΡΟΣ ΑΝΘΟΣ

Κύμα καυτό

μιας ανελέητης ευτυχίας,

ω! θλίψη της ψυχής μου κατέρχεσαι

μανιασμένα στο κορμί μου με κύκλους,

καρφωμένα φεγγάρια ,νεκρά,

μιας τρομερής δημιουργίας

διακοσμούν τους καινούργιους μου στίχους!

Κομμάτιασέ με αργά ,μεθοδικά ,εξαίσιά μου πλήξη,

σε ακέραιους επέστρεψέ με σπαραγμούς,

μυρίζω πάνω σου τους άπειρους αιώνες

και των μικρών στιγμών τους ενταφιασμούς.

Θέλω να τρέξω σε λιβάδια σκοτωμένα,

νεκρός ανθός κι εγώ μες τους νεκρούς ανθούς,

με ελπίδων σωθικά στα χείλη δαγκωμένα

και με πνευμόνια αδειανά σ’απάνεμους καιρούς,

να απαρνηθώ όλα αυτά που γίνανε για μένα

και να αφεθώ σε  υπέροχους νέους σκοταδισμούς




============================================

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Από μια τυχαία διακύμανση

του μηδενός….

Έτσι γεννήθηκα λοιπόν!

Και τώρα σαν από παντού

τα απομεινάρια του φωτός ,

που επιστρέφουνε σε μένα ,

λένε

πως είμαι πια νεκρός

κι απ’ότι ήτανε εγώ

δεν έμεινε κανένα….

================================

   ΠΡΙΝ ΑΚΟΜΑ

Πριν ακόμα να κλάψουν αρκετά,

πριν να πονέσουν αρκετά,

πριν να ερωτευθούν παράφορα

και πριν να ακούσουν τις σιωπές τους,

οι άνθρωποι στα ελάχιστα

                                  αρκέστηκαν.

Και τούτος ο δρόμος,

ο μόνος δρόμος που πλάθει τον θεό,

πεζοδρομήθηκε οικτρά

από όλους όσοι έζησαν

                                    και έφυγαν.

Κι έτσι απόμειναν χωρίς κανένα βάθος,

και αρκετά , μόνο στα ελάχιστα

                                      αφέθηκαν.

=============================

ΕΝΑΣ  ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΘΟΡΥΒΟΣ

Δεν ήσουν λοιπόν τίποτε άλλο,

παρά ένας ακόμα παράξενος θόρυβος,

απ’αυτούς που φθάνουν μέχρι τα αυτιά,

ποτέ πιο μέσα!

Την άλλη φορά θα σταθώ περήφανα

στα δυο μου ξύλινα πόδια,

και δεν θα πέσω!

Την άλλη φορά δεν θα’μαι παρά ένα παιδί

σε κάποιο δάσος της ψυχής σου

και μια μικρή φέτα γκρίζου

από ένα φεγγάρι πληγωμένο .

Εσύ θα στέκεσαι απέναντι

όπως πάντα,

αφημένη στην σιγουριά του βιασμού σου

που μεθοδικά ετοιμάζω,

κι ύστερα σαν ένα μικρό σκαθάρι

θα χαθείς στον βρώμικό μας χώρο,

κουβαλώντας στην πλάτη σου ένα ζευγάρι

κόκκινα παπούτσια…

θα ήθελα να με σφίξεις έτσι που να νιώσω

παρήγορα ανάμεσα στα πόδια σου,

να μου ψιθυρίσεις βρωμόλογα την ώρα

του οργασμού σου,

κι αν σου’χει απομείνει τίποτα από δυο χέρια

κι ένα κεφάλι

να ουρλιάξεις δυνατά σε έναν ξεφτιλισμένο γαλαξία,

για να με νιώσω

για να σωθώ!

========================================

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΠΟΧΡΩΣΕΩΝ

Έτσι που μπορώ ακόμα και νοιάζομαι

περί των αποχρώσεων,

ξεθωριάζοντας καρφωμένος

σαν τρόπαιο στον τοίχο,

παραδομένος στη ματαιότητα

και αντικειμενικά νεκρός,

έτσι που ταπεινός σαν θεός πλανιέμαι

πάνω από τα παιδικά μας  πτώματα,

σέρνοντας ξωπίσω μου τις μαύρες θάλασσες

του ονείρου και της ελπίδας,

φαντάζομαι για τον εαυτό μου και μόνο,

μιαν άλλη ζωή,

μιαν άλλη μνήμη και ένα τίμιο δεύτερο θάνατο!

Και θα έρθουν καιροί κάποτε

εξοντωμένοι,

από τις βροχές και τις άλλες φτερωτές κακοτυχίες,

μικρές πεθαμένες μορφές ενός λησμονημένου χρόνου,

θα έρθουν καιροί κάποτε

που θα ξεράσω πάνω τους

όλες μου τις προσδοκίες,

έτσι που να μπορώ να ομιλώ

περί των αποχρώσεων!

=======================================

ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΙΩΝΙΑ ΘΛΙΨΗ

Κατέκτησα την ευτυχία κουρελιασμένη

μέσα από τις προσπάθειες του χρόνου.

Αγνώριστη τώρα την κρατώ στα χέρια μου,

φτηνή , με σκόνες χιλιάδων άλλων χεριών.

Κατέκτησα την ευτυχία με τόσο κόπο

όσο θα μου χρειαζόταν για μια αιώνια θλίψη!

Αγνώριστη τώρα την γεύομαι στις άκρες των χειλιών μου

σαν από πάντα παγωμένη,σαν από πάντα πλήξη.

Κατέκτησα μια ευτυχία βιασμένη

από τις τυχαίες συναθροίσεις και τις συμμορίες των ανθρώπων.

Αγνώριστη τώρα την κοιτώ να αργοπεθαίνει,

να σέρνεται στην ερημιά των μυστικών μου πόθων!

Εγώ, που χάθηκα στους πνιγμούς

μιας απέραντης θάλασσας για να την βρω ,

πάνω στην μοιρασιά του πόνου,

καθώς η ζωή θα σβήνει,

μόνος από όλους τους θνητούς, θα κλάψω δυο φορές,

για μένα και για εκείνη! 

======================================

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΟΥ ΟΝΕΙΡΑ

Αγαπημένα μου όνειρα, μοναδικά!

Νιώθω ήδη την ηδονή των αποφάσεών μου.

Πως οι επιθυμίες μου σπαρμένες ήταν στα ανεμολόγια

και με την άπνοια χάθηκαν οριστικά’

νιώθω ήδη τις αντιφάσεις της ύπαρξης μου

και τους αρμούς των ματιών μου που παραληρούν,

πως με το κομμάτι μετρήθηκα στα παζάρια του κόσμου,

αγαπημένα μου όνειρα , μοναδικά,

παράλληλα σύμπαντα, παράλληλες ψυχές του αοράτου,

ω! ψεύτικοί μου έρωτες ,

αιώνια αιχμάλωτοι μιας παραφοράς,

για σας

ανασέρνω τώρα πια τα ξόρκια του θανάτου

και στέκομαι ακόμα εδώ πεισματικά,

αγαπημένα μου όνειρα, μοναδικά!